Special : "How to สร้างตัวตนออนไลน์ให้ชีวิตและธุรกิจด้วย Social Media !"
ไปเจอกระทู้ “คุณรู้สึกดีใจหรือเสียใจที่ทัวร์จีนมาไทยน้อยลง” ใน Pantip
อยากบอกว่าผมคือคนหนึ่งที่ “ดีใจมาก”, ในฐานะที่เคยเห็นมนุษย์ลุงจีน “อึ” บนสถานีรถไฟฟ้าด้วยตาตัวเองและในฐานะที่มีรู้จักคนทำธุรกิจ [เกือบจะ] ผิดกฏหมายกับคนจีนแผ่นดินใหญ่ด้วยการให้ “ยืมชื่อ” เปิดกิจการด้านท่องเที่ยวในเมืองไทย
คนจีนเดี๋ยวนี้ไม่เหมือนสมัยอากงอาม่า, ที่ “หนีความอดอยากมาพึ่งพระบรมโพธิสมภาร”
ทุกบ้านขึ้นรูปในหลวงไว้เหนือศีรษะ, ซาบซึ้งหัวใจแทบขาดที่ได้กลายเป็นคนไทยและได้แทนคุณแผ่นดิน
ต่างจากจีนเดี๋ยวนี้ที่แทบจะรับเงินทัวร์จีนด้วยกันเป็นสกุล Yuan, โดยไม่ผ่านระบบภาษีแม้แต่เศษสตางค์เดียว
เมื่อเดือนก่อน, มีข่าวรัฐบาลจีนปะทะรัฐบาล Swedish
เรื่องของเรื่องเริ่มจากการที่มีมนุษย์ลุงจีนมนุษย์ป้าหน้าด้านจะมาขอนอนโรงแรมล่วงหน้าหนึ่งคืนทั้งที่จองห้องไว้วันรุ่งขึ้น, พอทางโรงแรมไม่อนุญาตก็ขอร้อง [แกมบังคับ] ว่าถ้าไม่อย่างนั้นจะนอนใน Lobby จนกระทั่งทางโรงแรมต้องเรียกตำรวจมา
สรุปว่าเจ้าหน้าที่รัฐฯ จับมนุษย์จีนทั้งหมดโยนออกนอกตึก
มนุษย์จีนก็ร้องห่มร้องไห้ขึ้น Social Media ว่า “มึงจะฆ่ากู [This is Killing, This is Killing]
เรียกร้องให้มวลมหาประชาชนและให้รัฐบาลจีนมาถล่ม Sweden จนเกิดกระแสท่วมในโลก Online
แต่ขอโทษ, รัฐบาล Swedish บอกว่า “เรื่องของมึง”
[The Swedish Foreign Ministry said We have no comment, Freedom of expression applies]
จะยอมทำไมถ้าคนชาติตัวเองไม่ได้ผิด
ไม่ใช่เหมือนบางประเทศที่ปล่อยให้คนจีนแผ่นดินใหญ่เข้ามาทำธุรกิจผิดกฏหมายขายคนจีนด้วยกันแล้วพอเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา, รัฐบาลก็เอาเงินภาษีที่คนในชาติตัวเองจ่ายมาร้อยล้านไปประเคนให้แล้วไหว้ประหลกๆ ขอโทษเป็นวรรคเป็นเวร
แล้วมันก็เข้ามาตั้งบริษัทหากินบนแผ่นดินไทยต่อไป
ภาษีก็ไม่ต้องจ่าย, เพราะรับเงินจากลูกค้าจีนด้วยกันเป็นสกุล Yuan แล้วก็วนกลับไปจีนแผ่นดินใหญ่
อย่าแปลกใจถ้าคนจีนมาเที่ยวทะเลแล้วทุบปะการังหรือฆ่าสัตว์เล่นเพราะพวกเขาไม่จำเป็นต้องช่วยอนุรักษ์อะไรใดๆ
เหมือนแค่มา “ฉี่ใส่” แล้วก็ไป, ถ้าเมืองไทยเน่าเมื่อไรก็แค่ย้ายไปทำลายประเทศอื่นต่อ
มันไม่เหมือนคนจีนสมัยอากงอาม่า, ที่ “ดีใจ” ในการได้กลายเป็นคนไทยและสาบานว่าจะทดแทนคุณแผ่นดิน
“มันต่างกัน”
อย่าแปลกใจถ้าไปบ้านคนจีนยุคเก่าแล้วเขาเอารูปในหลวงขึ้นไว้บนหิ้งบูชา
พ่อผมที่เสียไปเล่าถึงสมัยอากงอาม่า, ว่าต้องเสี่ยงชีวิตขึ้นเรือมา “ตายดาบหน้า”
ทั้งที่ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะมีอะไรรออยู่บ้างที่เมืองไทย
แต่อยู่จีนแผ่นดินใหญ่ไม่ได้เพราะไม่มีอะไรจะกิน, อยู่ต่อไปก็ได้แต่เห็นลูกหลานอดตาย
มีแค่จดหมายจากคนในครอบครัวที่เสี่ยงดวงมาล่วงหน้า, ส่งไปบอกว่า “ให้ตามมายังแผ่นดินไทย”
จากที่ต้องขุดเผือกขุดมันแข็งๆ กินกันตายกับก้อนกรวดที่แช่ซีอิ๊วซ้ำไปซ้ำมาเป็นเดือนเป็นปี, อากงอาม่าบางครอบครัวถึงกับบอกว่า “ในชีวิตได้กินข้าวขาวครั้งแรกก็บนแผ่นดินไทย”, และขอฝากชีวิตไว้อยู่ใต้ร่มพระบรมโพธิสมภารตราบวันสิ้นลม…
