“NHK คือช่องฝึกภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดของผมช่วงแรกเริ่ม” และ “ภาษาอังกฤษใน SitCom คือสิ่งที่ยากที่สุด” เป็น 2 ประโยคที่ผมพูดทีไรคนก็แปลกใจ, โดยเฉพาะกับคนที่อาจไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษ [แบบใช้งานได้ในชีวิตจริง] เท่าไร
ทุกวันนี้เรามี YouTube, ผมเห็นอาจารย์หลายๆ ท่านก็แนะนำว่าให้ฝึกภาษาจากช่องพวกนี้
Sitcom และพวกหนัง Comedy ที่ออกขำๆ น่าจะเป็นการเริ่มต้นที่ดี, ได้ภาษาที่สดใหม่ใช้จริงในชีวิตประจำวัน
แต่ความจริงที่ผมพบคือ “ตรงข้าม”, แนวเนื้อหาที่ฟังง่ายสุดจริงๆ คือ “สารคดี”
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง, NHK
ผมชอบกระทู้นี้, ว่าด้วยผู้ชายคนหนึ่งที่ “ทำงานมาตั้งนานยังเป็นแค่พนักงานระดับปฏิบัติการ [แต่ไม่ค่อยสนใจหรอกเพราะมันเป็นแค่หัวโขน]” กับปมในใจที่ว่า “ทำไมเวลาผมวิเคราะห์อะไรออกมามันก็ดูกระจอกจนผู้บริหารเขาส่ายหัว”
และ “ทั้งที่ผมก็อ่านหนังสือเล่มนั้นฟัง Podcast ช่องนี้แต่พอวิเคราะห์อะไรออกมาก็กระจอกเหมือนเดิม”
ผมเคยเขียนเรื่องคล้ายกันไปทีว่า “เด็กจบใหม่จงเลือกงานให้มาก”, อย่าเชื่อพวกที่ว่า “งานอะไรก็ได้ทำๆ ไปก่อน”
เพราะ “งานแรกที่เราทำ” มันจะส่งผลมหาศาลต่อทั้งประสบการณ์ / ฐานเงินเดือน / ความก้าวหน้าและอีกสารพัด
รวมทั้ง “ความกระจอกตลอดชีวิต” ด้วย
Update : มีสมาชิกใน Blog มารับรถถึงที่แล้วเช่นเคย, ขอบคุณครับ
เหตุผลที่ขาย : ซื้อมาลองใช้ชั่วคราวระหว่างเอารถยนต์เข้าศูนย์, และนโยบาย “เลิกแวนซ์เพื่อแม่“
รุ่น [Model] : BMW G310r Strato Metallic Blue
Spec : Naked Bike / 313 cc / Single Cylinder / 33.6 bhp & 9500 rpm / Max Speed 150 Kmph / 6 Speed Transmission / 158 Kg / Digital LCD Display / ABS / Bybre Caliper Brake [by Brembo]
Distance : วิ่งพันกว่าโลฯ ดังภาพ, ใช้ความเร็วไม่เคยเกิน 27 Kmph [มี Log ชัดเจนในระบบ]
ปีที่แล้วผมมีเหตุให้ต้องไปศาลนานประมาณ 6 เดือน
อาจฟังดูแปลกๆ, แต่มันเป็นประสบการณ์ที่ดีมาก
และยังทำให้ได้รู้แง่มุมกฏหมายหลายๆ อย่างที่คาดไม่ถึง, โดยเฉพาะเรื่อง Digital & Online
แต่ที่อยาก Share ใน Blog นี้ไม่ใช่เรื่องธุรกิจหรือ Drama, มันคือ “ภาพที่ผมเห็นซ้ำๆ ทุกครั้งหน้าห้องขัง” เวลาที่นักโทษจาก “เรือนจำ” ถูกพามาออกศาลเพื่อ Update คดีความก่อนจะถูกต้อนไปขังรวมกันที่ “ใต้ถุน” ด้านล่างเพื่อรอเวลาส่งตัวกลับเข้าคุกตอนห้าโมงเย็น
เป็นเวลาที่ญาติๆ จะมารวมกัน, และสิ่งที่ผมเห็นทุกวันคือเด็กอายุไม่ถึงสองขวบร้องอ้อแอ้อยู่หน้าลูกกรง…
10% จาก “How to be Blogger แบบนัดส่วนตัว” ยังคงส่งไปบริจาค, ครั้งนี้มอบให้มูลนิธิขาเทียมในสมเด็จย่า
ถ้าพูดถึง “วันแม่”, ส่วนใหญ่น่าจะนึกถึงวันของ “ราชินีสิริกิติ์”
แต่คนแรกที่ผมคิดถึงคือ “สมเด็จย่า”, ซึ่งเป็นแม่ของในหลวงรัชกาลที่ 9
แม้คนรุ่นใหม่อาจไม่คุ้นกับชื่อนี้เท่าไรแต่สำหรับคน “รุ่นกลางเก่ากลางใหม่” วัยสามสิบแบบผม, เราได้ยินชื่อของ “สมเด็จย่า” คู่กับคำว่า “โครงการหลวง” มา “ตั้งแต่เกิด” โดยเฉพาะการ “สร้างงานให้ชาวเขาบนพื้นที่ห่างไกล” และ “มูลนิธิขาเทียม”
ทั้งสองโครงการนี้มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน, คือเพื่อ “สร้างคุณค่าของคนในระยะยาวและการพึ่งพาตัวเองได้”
อยาก Share เรื่องนี้ในมุมของการตลาด, มีคนถามผมบ่อยมากว่าทำไม ?
เพราะ BMW ไม่ได้ดังในตลาด BigBike, ยิ่งตลาดจักรยานก็ยิ่งแล้วใหญ่
ถ้าตอบจริงๆ จากใจ, ผมก็ “ไม่รู้เหมือนกัน”
และถ้าเอาตรงๆ ยิ่งกว่านั้น, ตอนผมซื้อจักรยานก็แค่ต้องการ “จักรยานอะไรก็ได้” มาปั่นเล่น, เช่นเดียวกับตอนซื้อ BigBike ก็แค่ต้องการ “มอเตอร์ไซค์อะไรก็ได้สักคัน” เอามาใช้ชั่วคราวระหว่างที่รถยนต์เข้าศูนย์แต่เพราะว่ามัน “ไม่รู้จะซื้ออะไร” ก็เลยซื้อ BMW
แต่ถ้าถามว่า “แล้วทำไม BMW ถึงขึ้นมากเป็นชื่อแรก ?”, อันนี้ต้องย้อนไปถึงผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง
มันเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ, ประหนึ่งการลงเดินบนดวงจันทร์ของ Neil Armstrong
คือบ้านผมฉลองกันประมาณนั้นและก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ขนาดคนเกลียดเด็กอย่างผมยังดีใจไปด้วยแต่พอมาคิดดีๆ ในเชิง Physical, ก็นึกไม่ออกว่า “มันน่าตื่นเต้นตรงไหน ?” เพราะแม้แต่คนที่โง่ที่สุด [หรือความจริงคือแม้แต่ลิง] ก็ยังเดินได้
แต่ถึงอย่างนั้น, เราก็ยังดีใจ
และเมื่อคุณลูกเห็นเราตบมือใส่, เขาก็หัวเราะกลับมาด้วยความภูมิใจว่า “ฉันเดินได้แล้วนะ”
แต่ผ่านวันเวลามา, เรากลับไม่มีอะไรเหลือให้ภูมิใจเท่าไรบนโลกที่ทุกคนประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่กว่าทั้งนั้น
