Special : "How to สร้างตัวตนออนไลน์ให้ชีวิตและธุรกิจด้วย Social Media !"
ทีแรกจะเขียนว่า “เรื่องตลกของคู่สร้างคู่สมฉบับสุดท้าย”
แต่มันคงเป็นเรื่องเศร้าใจสำหรับผู้ที่เกี่ยวข้องและสำหรับทุกคนที่อยู่ในสายสิ่งพิมพ์
[ผมเองก็เคยสังกัดกองบรรณาธิการนิตยสารมือถือสมัยเริ่มเขียน Blog ใหม่ๆ, จึงเข้าใจดี]
แต่ที่ผมคิดว่ามันเป็น “เรื่องตลก” ก็เพราะทุกคนเข้ามาแสดงความโศกเศร้าและบ้างก็พิมพ์ว่า “ไม่อยากให้คู่สร้างคู่สมต้องล้มตายจากแผงหนังสือ” แต่ทั้งหมดที่ว่านี้คือ Comment ที่เกิดขึ้นบนโลก Online, ซึ่งก็คือ “ตัวการใหญ่” ให้คู่สร้างคู่สมล่มสลายนั่นเอง
อีกนิด, และถ้าถามว่า “รู้ข่าวคู่สร้างคู่สมปิดตัวกันจากไหน ?”
คำตอบก็คือ “จากโลก Online…”
บางคนรู้จาก Facebook
บางคนรู้จาก Pantip หรือไม่ก็ผ่าน Line Application
และผมก็เช่นกัน, เห็นจาก Fanpage ที่ Friends กด Liked
มีอยู่ครั้งในสัมมนา “How to be Blogger” ที่ผมกำลังทำเป็นงานอดิเรกใหม่, หนึ่งในผู้เข้าร่วมคือผู้ก่อตั้ง Magazine สาย Fashion ใหญ่ของเมืองไทยและเขาก็พูดทำนองว่า “ที่มาฟังก็เพราะอยากรู้จักศัตรูที่ทำให้วงการของเขาล่มสลาย”
[แต่เป็นการพูดแบบติดตลก, ผมบอกเขากลับไปว่าเมื่อก่อนผมก็ทำ Magazine มาจึงเข้าใจสถานการณ์ดีทีเดียว]
ในสัมมนา, ผมก็ถามทุกท่านว่า “ใครยังซื้อนิตยสารมือถือบ้าง ?”
และยิ่งกว่านั้นคือ “รู้ไหมว่า Magazine มือถือในไทยเหลือกี่หัว ?”
หรือจริงๆ ยังมีเหลือบ้างรึเปล่า…
ความหมายของผมคือมันไม่ใช่แค่ “เราไม่ซื้อ”
แต่มันขยับขึ้นไปอีกขั้น, คือเราไม่รู้กระทั่งว่า “มันยังมีตัวตนอยู่หรือเปล่า” เลยด้วยซ้ำ
นี่คือความน่ากลัวที่แท้จริงของอนาคตสื่อสิ่งพิมพ์
ทั้งที่มันอาจยังวางอยู่บนแผงหนังสือในร้านสะดวกซื้อ, แต่สำนึกการรับรู้ของคนได้มองข้ามมันไปหมดแล้ว
และทุกครั้งที่มี Magazine หัวใหญ่ประกาศการล่มสลาย, ผมก็จะเห็น Comment [ซึ่งเกิดบนโลก Online] คัดค้านทำนองว่า “ไม่มีวันที่หนังสือจะตาย” ด้วยเหตุผลต่างๆ นานาอาทิ “สิ่งพิมพ์ยังให้สัมผัสที่ Smartphone ให้ไม่ได้”
ซึ่งมันก็แค่ “คำแก้ตัวของคนแก่”
นี่ผมด่าตัวเอง
เพราะครั้งหนึ่งก็เคยคิดแบบนี้เหมือนกัน, ว่าไม่มีวันที่หนังสือหรือสิ่งพิมพ์จะตาย
มันอาจจริงเมื่อถามคนวัยเดียวกัน [ผมวัยสามสิบ] หรือคนที่อายุมากกว่า, แล้วก็ได้แค่ปลอบใจกันไป
แต่เคยถามเด็กสิบขวบในวันนี้ที่เกิดมาพร้อม iPhone และ iPad บ้างไหม ?
ผมพูดทุกครั้งในสัมมนา How to be Blogger ว่า “โลกหมุนไว” จนตัวผมเองก็เริ่ม “ไม่ทัน” ว่าอะไรกำลังจะ “มา” ในอีกสามสี่ข้างหน้า, ผู้ที่จะ “รู้” คือคนรุ่นใหม่เท่านั้นและการทำนายถึงอนาคตโดยใช้ฐานความคิดของปัจจุบันก็เป็นเรื่องที่โง่มาก
ปัญหาคือหลายคนยังไม่เชื่อว่า “พรุ่งนี้จะมา”, และยังภาวนาต่อฟ้าให้ “วันนี้” เล่นซ้ำตลอดไป
