เปียงยาง สัมผัสสาวเกาหลีเหนือเมื่อเธอรอวันกลับบ้าน [18+

Special : How to สร้างตัวตนออนไลน์และวิธีปรับธุรกิจเก่าเข้าสู่ Digital !!! > "Click"

--------------------------

Update Aug 2016 : Pyongyang Okryu มาเปิดสาขาที่เอกมัยและชุดกลางวันอาหารเกาหลีเหนือ 99 บาท !

แน่นอนว่าผมยังอยู่ระหว่าง Backpack ใหญ่ไป “เกาหลีญี่ปุ่นรัสเซียบนทางรถไฟสาย Trans Siberian”

สำหรับ Review ร้านอาหารเปียงยาง [Pkhenyan Pесторан / Pyongyang Restaurant] และบทสนทนาระหว่างผมกับพนักงานสาวชาวเกาหลีเหนือใน Blog นี้อาจมีบางตอนที่ไม่ถูกใจชาวไทย, จึงขอขึ้นหัว Blog ไว้ล่วงหน้าว่า “18+“

และ Blog จะ Update อีกครั้งหลังผมออกจากพรมแดน Russia ซึ่งอยู่ติดพรมแดนเกาหลีเหนือ…

– จากบรรทัดนี้ลงไปคือเนื้อหาที่ Updated เพิ่มเติม, ผมไปทานกับ Roommate ชาวเกาหลีใต้ที่รู้จักกันใน Hostel –

ในภาพคือ “ร้านอาหารเปียงยาง” ซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของ “Room 39”, องค์กรลับที่ขึ้นตรงกับผู้นำเผด็จการสูงสุดของเกาหลีเหนือและหน้าที่ของ Room 39 ก็คือการหารายได้เข้าประเทศโดย “ไม่เกี่ยงวิธีการ”

ว่ากันว่า “Room 39” อยู่เบื้องหลังทั้งการฟอกเงิน / ค้ายาเสพติด / พิมพ์ธนบัตร US Dollars ปลอม

และองค์กรนี้ยังเข้าไป “ร่วมลงทุน” กับกิจการใหญ่ๆ ในประเทศต่างๆ แทนที่จะใช้นามของ “คิมจองอุน [Kim Jong Un]”

หนึ่งในนั้นก็คือ “ร้านอาหารเปียงยาง” ซึ่งกำลังพยายามขยายสาขาไปทั่วโลก

พนักงานรวมทั้งสาวเสิร์ฟและพ่อครัวถูกส่งตัวมาจากกรุงเปียงยางแห่งเกาหลีเหนือ,

บ้างก็เชื่อว่ามันคือ “การตั้งร้านอาหารบังหน้า” แต่ทุกคนใน Pyongyang Restaurant คือ “สายลับ”

สำหรับ “Pkhenyan Pесторан” ที่ผมแวะไปทาน, ก็คงเดาได้จากชื่อว่าต้องอยู่ใน Russia

ภาพซ้ายคือจุดที่ผมอยู่, การ Backpack ครั้งนี้ผม “ข้ามเรือ” มาจาก Fukuoka / Busan และต่อรถไฟขึ้นไปยัง Seoul ก่อนจะข้ามพรมแดนเกาหลีเหนือมาที่เมือง Vladivostok ของ Russia ซึ่งก็อยู่ติดชายแดนเกาหลีเหนือนั่นเอง

ถ้าใครได้อ่าน “โหดสัสรัสเซีย : วิธีซื้อ SIM Card เถื่อน” หรือเคยดูกระทู้เกาหลีเหนือใน Pantip ก็จะ Get มากขึ้น

ว่า Vladivostok มี “แรงงานชาวเกาหลีเหนือ” อยู่เป็นจำนวนมากจากการส่งตัวมาของรัฐบาล

[และถ้าดูจากภาพซ้ายก็ต้องบอกว่าน่าตกใจเพราะระยะทางจาก Seoul ถึงเกาหลีเหนือมันไม่ถึง 100 Km !]

ส่วนภาพขวาคือแผนที่ “ร้านอาหารเปียงยาง”, ห่างราว 3 Km จากสถานีรถไฟกลาง Vladivostok

สามารถนั่ง Bus สาย 60 หรือ 63 ไปหรือจะเดินก็ได้

นี่คือบรรยากาศร้าน Pyongyang ตอน 6 โมงเย็น

มีประตูรั้วเหล็กหนึ่งชั้น / รูปปั้นทหารเกาหลีเหนือโบราณและที่ผมค่อนข้างแปลกใจในทีแรกก็คือร้านเปียงยางนำเทปสีขาวแดงมากั่นหน้าประตูชั้นในอีกขั้น, มารู้จากพนักงานทีหลังว่า “เพราะวันนี้มีผู้ใหญ่ชาวเกาหลีเหนือมาทาน” 

ผมจึงถูกแยกมานั่งในอีกห้องหนึ่ง, ซึ่งเป็นห้องปิดแคบๆ จนกว่า “ชาวเกาหลีเหนือ” ท่านนั้นจะกลับ

ที่ประหลาดใจซ้ำก็คือพนักงานสาวชาวเปียงยางสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ค่อนข้างดี

ทีแรกเธอเข้าใจว่าผมเป็นคนญี่ปุ่น…

เพราะใน Menu ไม่มีภาษาอังกฤษให้ [แต่มีชื่ออาหารภาษาญี่ปุ่นง่ายๆ] และผมก็ถามเธอไปว่า “You Speak Japanese ?”

พอเธอรู้ว่าผมเป็นคนไทย, ก็ได้รับอนุญาตให้ถ่ายภาพในร้าน

และเธอยังไปตามเพื่อนๆ ที่เป็นสาวเกาหลีเหนือมาถ่ายด้วยกัน, แต่ละคนดูน่ารักใสๆ อายุอยู่ในช่วง 20 – 25 ปี

[นี่คือห้องแคบๆ ขนาดแค่พอวางโต๊ะ 1 ตัวกับเก้าอี้พร้อมม่านกั้นแยกต่างหากจากห้องใหญ่, ตอนแรกผมได้นั่งตรงนี้และด้านข้างของโต๊ะก็มีปุ่มเล็กๆ เอาไว้เรียกพนักงานซึ่งจะเข้ามาก็ต่อเมื่อเรากดปุ่มเพื่อสั่งอาหารเท่านั้น]

Menu ของร้านเปียงยางก็คล้ายกับร้านอาหารเกาหลีที่คนไทยเราคุ้นดีเคยสัก 80 – 90%

พวกบะหมี่เย็น [Naengmyeon] / ข้าวยำเกาหลี [Bibimbap] มีครบ

นอกจากนี้ก็มี “ซุปเนื้อหมา” ซึ่งเป็น Menu ที่แพงที่สุดในร้านเปียงยาง…

ราคาก็ดูจากตัวเลขหน่วย “руб” ได้, อย่าง “ไก่ผัดซอสเกาหลี [Dak Galbi]” ด้านขวาก็ 570 Ruble [300 บาทไทย]

และร้านเปียงยางก็ยังมีเหล้าเบียร์ขายด้วย, ทั้ง Asahi ของญี่ปุ่นทั้ง Coke & Fanta ของ USA !

พลิกไปมา, ผมกับ Roommate ชาวเกาหลีใต้ก็สั่งอาหารไปคนละจาน

เช่นเดียวกับร้านอาหารเกาหลีที่คนไทยคุ้นกันดี, มีพวกของแกล้มกับผักดองมาวางให้ฟรีก่อน

เครื่องดื่มผมก็สั่ง “Makgeolli” ไป, พนักงานสาวแจ้งว่านี่เป็น “เหล้าข้าวที่หมักในเกาหลีเหนือของเรา” 

แต่เสิร์ฟมาในแก้วเบียร์ Asahi ที่เก่ามากทีเดียว…

สักพัก “ข้าวยำเกาหลี [Bibimbap]” ของผมก็มาและหน้าตาก็ดูดีมากอย่างที่เห็นคือมีทั้งผักทั้งเนื้อครบครันราดด้วยซอสพริกเกาหลีที่เข้มข้นสุดๆ ! [ส่วนของ Roommate, เขาไม่อยากให้ถ่ายรูปใดๆ และไม่ให้ลงภาพของตัวเขาด้วยครับ]

ผมบอกคุณพนักงานสาวชาวเกาหลีเหนือไปว่า “นี่มันอร่อยกว่าที่ผมทานใน Seoul เมื่อ Week ก่อนอีก !”

ประโยคนี้ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป, เธอเผยยิ้มให้และยิ่งเมื่อเธอรู้ว่าผมเป็นคนไทย…

ไม่น่าเชื่อว่าชาวเกาหลีเหนือรู้จัก “Thailand” เป็นอย่างดี, ไม่สับสนกับ “Taiwan” เหมือนที่ฝรั่งมักเข้าใจผิดด้วยซ้ำ

[นอกจาก Carrot กับถั่วงอกแล้ว, ในชาม Bibimbap ของผมก็ยังมีเห็ดหูหนูดำกรุบกรอบเข้ากันมากกับข้าวสวยร้อนๆ]

หลังดื่มเหล้าเข้าไปและบรรยากาศเบาลงเพราะ “ชาวเกาหลีโต๊ะนั้น” กลับไป, เราก็ได้คุยกับพนักงานสาว

“พวกเรามาจากกรุงเปียงยาง, พวกเราเป็นชาวเกาหลีเหนือ”

“เราพักรวมกันในห้องชั้นบน” และ “ก็ไม่รู้ว่า Vladivostok สวยไหม เพราะไม่เคยออกไป…”

 สำหรับบางคำถาม, เธอได้แต่ยิ้มน้อยๆ เช่น “อยู่กันเยอะไหม ?” หรือ “อยากเห็นเกาหลีใต้บ้างรึเปล่า ?”

การมาทำงานในร้านเปียงยางเป็นแบบติดสัญญา 5 ปี, มีค่าจ้างคืออาหารที่พักฟรีและการทำงานที่นี่ก็ “เพื่อเกาหลีเหนือของเรา” โดยพนักงานแต่ละคนจะได้รับการอบรมด้านภาษาและวิชาศิลปะจากเปียงยางเพื่อให้ลูกค้าพอใจ

หากใครมาร้าน Pyongyang ในตอนค่ำ, นี่คือสิ่งมหัศจรรย์ที่จะได้ชม

สาวเกาหลีเหนือในชุดประจำชาติเล่นได้ทั้ง Guitar ไฟฟ้า / Violin และยังเต้นรำกับร้องเพลงให้เราฟัง พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูใสซื่อจริงใจ, [ส่วนนี้ไม่อนุญาตให้ถ่ายภาพจึงยืมรูปมาจาก The Guardian UK และ The New York Times US]

คงไม่มีผู้ชายคนไหนจะไม่หลงใหลในเสน่ห์สาวเกาหลีเหนือ…

พวกเธอดูลึกลับแต่แววตากลับไร้เดียงสาในบางเวลา

ยิ่งใบหน้าที่ดูราวกับตุ๊กตาขัดกับชุดกระโปรงสั้นสดใสแบบตะวันตกที่จะใส่เฉพาะบนเวที…

เมือ “โชว์” จบลง, เธอก็กลับคืนมาเป็นสาวเกาหลีที่ดูเอียงอายเมื่อเราทักทาย

ผมถามไปว่าแล้วมาทำงานบริการแบบนี้, มีลูกค้าผู้ชายชวนออกจากร้านบ้างไหม ?

เธอบอกว่า “คิดถึงแต่บ้านที่เปียงยาง”

ว่ากันว่าพนักงานสาวเหล่านี้ถูกคัดมาอย่างดีจากครอบครัวที่ศรัทธาในตัว “ท่านผู้นำฯ”

และการมาทำงานในร้านเปียงยางคือหลักประกันว่าพ่อแม่ที่อยู่แสนไกลจะมีอาหารให้ทานอิ่ม

พวกเธอไม่มีที่ไหนให้กลับไป, นอกจากบ้านที่ชื่อว่า “เกาหลีเหนือ”

ข้อมูลจาก Article ของฝรั่งฝั่งตะวันตก, พนักงานทุกคนมีหน้าที่ “จับตามองกันเอง” เพื่อไม่ให้ใครหลบหนี

และหาก “ร้านเปียงยาง” ประเทศใดเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นมา, สาขานั้นจะถูกปิดตลอดกาล

“ทุกคนในร้าน” จะถูก “เรียกตัวกลับ” ไปหาท่านผู้นำฯ เพื่อรับผิดชอบในความผิดร่วมกัน…

ผมขอตัวเข้าห้องน้ำและถือโอกาสถ่ายภาพในร้านแต่ก็ต้องผิดคาดเพราะที่นี่ไม่มีรูปของ “ท่านผู้นำฯ” อย่าง Kim Jong Il / Kim Jong Un หรือกระทั่งธงชาติเกาหลีเหนือแต่ “เปียงยาง” กลับดูคล้ายสวนอาหารเก่าๆ ทีประดับรูปดอกไม้ภูเขา

ในร้านเปียงยางเองก็ยังมีบริการ Free WiFi ซึ่งแน่นอนว่าผมไม่กล้าใช้

พนักงานสาวทั้งหมดก็สุภาพและบริการระดับดีเลิศ [ส่วนตัวผมรู้สึกว่าบรรยากาศเบาสบายลงเมื่อพวกเธอรู้ว่าผมไม่ใช่คนญีปุ่นแต่ “From Thailand”], อาหารที่ขายในเปียงยางก็ถึงพร้อมทั้งคุณภาพและการปรุงรสซึ่งผมว่าเหนือกว่าที่ Seoul ด้วยซ้ำ

ลูกค้าส่วนใหญ่ของร้านเป็น Russian / คนจีนและชาวเกาหลีเหนือเอง, มีฝรั่งฝั่งตะวันตกที่อยากรู้อยากเห็นนานๆ ครั้ง

ผมเป็นคนไทยคนแรกและคนเดียวของสาขา Vladivostok

ก่อนจากกัน, ผมวางเงินค่า Tip เพิ่มจากค่าอาหารเข้าไปแม้ไม่รู้ว่าเงินนี้จะไปอยู่ที่ไหน

แล้วเธอก็เดินมาส่งตรงธรณีประตูชั้นใน, ยิ้มน้อยๆ ราวกับเด็กสาวไร้เดียงสาและโบกมือลา

คงไม่อาจออกมาได้ไกลกว่านั้น, เพื่อวันที่เธอจะได้กลับไปหาครอบครัวที่รัก ณ กรุงเปียงยางบ้านเกิดที่แสนไกล