สิ่งที่ได้เจอมากับตัวเองใต้ถุนศาลนานสี่ชั่วโมงทำให้วิธีการคิดในชีวิตหลังจากนั้นเปลี่ยนไปหลายอย่าง, ถึงจะบอกว่าผมโดนแค่ “ฝากขังชั่วคราว” ระหว่างทำเรื่องขอประกันตัวก็ตาม [และจริงๆ ก็เหมือนเข้าไปนั่งโขกหมากรุกเล่นกับนักโทษข้างใน]
เมื่อก่อน, ผมเคย “เห็นด้วยเต็มพิกัด” กับการ “ประหารชีวิต”
เพราะคนทำผิดก็ควรจะรับโทษในระดับเดียวกัน, ใครที่ถึงขั้น “ฆาตกรรม” ก็ควรจะตายตกตามกันไป
แต่ความจริงที่ผมพบในห้องขังคือ “คนจำนวนมากเข้ามาอยู่ในนี้เพราะไม่มีตังค์”
คำว่า “คนรวยไม่ติดคุก” คือเรื่องจริง, และที่จริงกว่านั้นก็คือ “สุดท้ายคนที่โดนโทษประหารก็จะมีแต่คนจน”
