Special : สมัครบัตร Amex วันนี้ฟรีตั๋วชั้นธุรกิจสู่ญี่ปุ่น 4 ใบ ! > "Click"
--------------------------
Facebook ผมเข้าไม่ได้ตั้งแต่วันที่ในหลวงทรงจากไปซึ่งก็คงเพราะ Comment ที่ว่า “นึกถึงสมัยที่คุณพ่อผมเข้า ICU และอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ, วันที่แกหลับไปผมกลับรู้สึกว่าได้พักผ่อนเสียทีจากชีวิตที่เหนื่อยเพื่อผู้อื่นมาแสนนาน…”
ผ่านไป 3 วัน, Facebook ผมก็ยังเข้าไม่ได้จนถึงตอนนี้
แต่แปลกใจที่ไม่หงุดหงิดใดๆ
เมื่อวานผมไปทำธุระนอกบ้าน, แต่งชุดดำและร่วมลงนามถึงในหลวงเป็นครั้งสุดท้ายระหว่างยืนมองพิธีศพบนจอใหญ่
ไม่มี Facebook ในมือให้เล่นและไม่เห็น Post ของใคร, พบว่าโลกได้เปลี่ยนไปจากความทรงจำวันเก่าๆ ไม่น้อย
4. ร้านหนังสือใหญ่ๆ กลายเป็นร้านขายอาหารเสริม
จำได้สมัยเด็กมีร้านหนังสือชื่อ “ดอกหญ้า”
ก่อนหน้านั้นก็ “ดวงกมล”
แล้วก็ถึงยุคสมัยของ “ซีเอ็ด [Se Ed]” ที่ผมเคยคิดว่าชิงตลาดมาได้เพราะปรับตัวทันโลก, มีหนังสือ IT เยอะ
แต่ก็คงเป็น iT ที่ทำให้ Se Ed ทุกวันนี้กลายเป็นร้านร้างๆ กับไฟมืดๆ, จนเมื่อวันก่อนผมสังเกตอีกทีก็พบว่า Se Ed เต็มไปด้วย “ทุกสิ่งที่ไม่ใช่หนังสือ” อย่างปลั๊กสามตา / สบู่ Collagen และอาหารเสริมเพิ่มส่วนสูงหน้าตาน่าสงสัย…?
บนชั้นหนังสือขายดีก็มีแต่ “คู่มือรวยเร็วๆ โดยไม่ต้องทำอะไรนอกจากกินๆ นอนๆ”
แม้ Facebook จะเข้าไม่ได้และอยากจะลองย้อนเวลากลับไปหาร้านหนังสือ, แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนไปหมดแล้ว
3. นาฬิกาเดินช้า
เมื่อวานผมเดิน 10000 ก้าว
ซึ่งปรกติไม่เคยทำได้, ถ้าไม่ใช่ตอนแบกเป้ Backpack ไปเมืองนอก
ตกกลางคืนก็หลับสบายเพราะไม่ต้องคอยลากหน้าจอลงมาเพื่อ Refresh นั่นโน่นนี่
ไม่น่าเชื่อว่าเวลามันก็ไม่ได้เพิ่ม, ยังคงเหมือนเดิมที่ 24 ชั่วโมงต่อวันหรือ 1440 นาทีในทุกๆ วัน
2. โทรศัพท์ใช้โทรได้
ทั้งที่ทำงานด้านมือถือมาตลอด, แต่ผมไม่ทันสังเกตเลยว่า Smartphone เครื่องแรกที่ตัดปุ่มโทรออกไปคือรุ่นไหน [ใครทราบก็วาน “โทร” มาบอกผมด้วย] และเวลาคนซื้อมือถือใหม่ก็ไม่มีใครถามอีกแล้วว่า “รุ่นนี้จับสัญญาณดีรึเปล่า ?”
1. อาม่าผมแก่ลง
99 ปีกับอีก 8 เดือนเป็นเวลาที่ยาวนาน, มันคือสมัยสงครามโลกครั้งที่ 1
นับย้อนจากวันนี้ไป, iPhone เพิ่งถือกำเนิดขึ้นมาได้ 9 ปี
สงครามเย็นเพิ่งจบพร้อมการล่มสลายของ Soviet 26 ปี
เมื่อ 34 ปีที่แล้วโลกใบนี้ยังไม่มีกระทั่ง Website และ Internet
เราอยู่ในยุคสมัยที่สามารถหาชื่อและ Profile ของใครสักคนบน Facebook, พยายามขึ้นอีกนิดเพื่อค้นหาเบอร์โทรศัพท์ของคนๆ นั้นบน Google Search Engine แต่ความจริงคือยังมีคนที่เราหลงลืมไปว่าเขาไม่เคยมีตัวตนใดๆ บนโลก Online
หากไม่เดินออกไปหาก็แปลว่าไม่มีวันได้พบกัน, ไม่ว่าจะมี Facebook กี่แสนอันหรือ Like สักกี่ล้านก็ตาม
เราทำทุกอย่างบน Facebook แล้วก็คิดว่ามันคือ “ทุกสิ่ง” จริงๆ, ไม่แน่ว่าตอนที่ผมกำลังเดินทางไปร่วมพิธีศพก็อาจมีคน Capture หน้า Profile ของผมไป Drama ว่า “ทำไม Blogger คนนี้ไม่ยอมเปลี่ยนภาพเป็นสีดำ !” อยู่ก็เป็นได้
โลก Online ที่กว้างใหญ่, อาจทำให้ใจของใครบางคนแคบลง…