Special : "How to สร้างตัวตนออนไลน์ให้ชีวิตและธุรกิจด้วย Social Media !"
“USA เข้าสู่ฤดู Autumn อย่างเป็นทางการเมื่อวานเพราะ Starbucks เอา PSL [Pumpkin Spice Latte] กลับมาขายแล้ว !”, เพื่อนผมที่ New York บอกข่าวดี [?] มาเมื่อเช้าและนางก็เป็นมนุษย์ที่ Post รูป “Starbucks ทุกวัน” แบบ “ทุกวันจริงๆ”
[มีแก้ว Starbucks Mug เต็มบ้าน, Starbucks เปิดให้ทำ Credit Card เมื่อเดือนก่อนก็ต้องรีบไปสมัคร]
และก็แน่นอนว่านางเป็นมนุษย์ที่ถูกแซะเรื่องภาพแก้ว Starbucks บน Facebook & Instagram ทุกวี่วัน
ถ้ามีคนสักชาติที่พร้อมจะ “คลุ้มคลั่ง” กับการกิน Starbucks ของคนอื่น, น่าจะไม่พ้นคนไทย
แต่ถ้าถามว่านาง “ตั้งใจอวดจริงๆ” ไหม, คำตอบก็คือ…
“จะอวดทำไม : ในเมื่อใครๆ ก็มีปัญญากิน Starbucks”
รายได้ต่อปีโดยเฉลี่ยของชาว Newyorker อยู่ที่ 69002 USD [2017] หรือก็คือเดือนละ 189000 บาท, แปลง่ายๆ ว่า “ทุกคนในเมืองที่นางอยู่มีเงินมากพอจะเดินไปซื้อกาแฟที่ Starbucks มาซดเล่นเป็นเรื่องธรรมดาหลังกินข้าวกลางวัน”
อีกนัยหนึ่งก็คือต่อให้นาง Post รูป Frappuccino แก้วใหญ่สุด, เพิ่ม Espresso อีก 1000 Shots ก็ไม่มีใครอิจฉา
[แต่ภาพต่อไปคงต้อง Post จากในโรงพยาบาล]
ดังนั้น, ทุกภาพที่นาง Post ลงบน Facebook ก็คือ “ความชอบ” ล้วนๆ
เหมือนใครสักคนชอบปั่นจักรยาน, วันๆ อยู่แต่กับจักรยานก็คงต้องลงรูปจักรยาน
วันๆ นั่งกินกาแฟ Starbucks, จะต้องให้นางพยายามหารูป Cafe Amazon มา Post เพื่อเอาใจคนบน FB ?
ความอิจฉาไม่ได้เกิดบน FB, แต่เกิดที่ใจตน…
และผมก็ไม่ได้รัก Pumpkin Spice Latte ขนาดนั้น
แม้จะสงสัยเหมือนกันว่าทำไม Starbucks Thailand ไม่เอา Menu นี้เข้ามาทำตลาดบ้าง ?
[ที่จริง, Starbucks TH เคยเอา PSL มาขายแล้วเมื่อปี 2006 แต่รู้สึกจะไม่รอดเพราะมัน “Spice” นี่แลฯ]
และเชื่อว่าคนส่วนใหญ่บน Facebook ผม, รวมทั้งบน Facebook ของนางก็ไม่เกิดอาการ “อิจฉา” ใดๆ เช่นกันเพราะมัน “ไม่มีเหตุผลให้ต้องรู้สึกเช่นนั้น” แต่ถามว่าแล้วทำไมคนไทยต้อง “คลุ้มคลั่ง” เวลาเห็นใครสักคนลงรูป Starbucks บน FB ?
ภาพไม่ได้มีผล, ต้นตอของความอิจฉามันเกิดมาแต่ใจตน
แม้แต่ใน “โลกเสมือน”, คำพระสอนที่อาจดูโบราณฯ ก็ยังเป็นจริงเสมอ
