มันเป็นก้าวที่ยิ่งใหญ่ของมนุษยชาติ, ประหนึ่งการลงเดินบนดวงจันทร์ของ Neil Armstrong
คือบ้านผมฉลองกันประมาณนั้นและก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ขนาดคนเกลียดเด็กอย่างผมยังดีใจไปด้วยแต่พอมาคิดดีๆ ในเชิง Physical, ก็นึกไม่ออกว่า “มันน่าตื่นเต้นตรงไหน ?” เพราะแม้แต่คนที่โง่ที่สุด [หรือความจริงคือแม้แต่ลิง] ก็ยังเดินได้
แต่ถึงอย่างนั้น, เราก็ยังดีใจ
และเมื่อคุณลูกเห็นเราตบมือใส่, เขาก็หัวเราะกลับมาด้วยความภูมิใจว่า “ฉันเดินได้แล้วนะ”
แต่ผ่านวันเวลามา, เรากลับไม่มีอะไรเหลือให้ภูมิใจเท่าไรบนโลกที่ทุกคนประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่กว่าทั้งนั้น
